Mijn verhaal

De kameleon in mij

Als  een ware kameleon paste ik me aan de verwachtingen van mijn ouders, leerkrachten, vrienden en familie aan.

Ik was sterk prestatiegericht en had weinig verbinding met mijn èchte zelf. Mijn sterke wil en perfectionisme legden de focus op hoe het hoorde, hoe je moest slagen, wat een maatschappelijk succesvol leven inhield.

Het voortouw nemen, alle verantwoordelijkheid op mijn schouders nemen, ‘moeilijk gaat ook’, doorzetten, dingen oplossen voor iedereen, ik deed het al van heel kleinsaf en daarin werd ik ook enorm geapprecieerd en gezien.

Van mijn grote gevoeligheid was ik me amper bewust. Deze kreeg geen ademruimte. Mijn kwetsbaarheid duwde ik weg, wou ik niet voelen, toonde ik niet.  Ik wou sterk en stoer zijn, en kon perfect mijn plan trekken. Schijnbaar onvermoeibaar bleef ik mijn best doen. Dat overlevingsmechanisme ontwikkelde ik als kleuter al om overeind te blijven in een thuisomgeving die mentaal, emotioneel en fysiek ronduit onveilig was.

Als jong ontluikende vrouw kwam die haar weg zocht in relaties, kwam daar ook nog eens sexueel misbruik bovenop, waarna ik helemaal een facade ging creëren van stoer wijf die van wanten wist en waar vooral niet mee te sollen viel.

​

Spreekwoordelijk  heb ik het ’ver gebracht in het leven'. Primus op de universiteit. En nadien advocate Ik had zowat alles wat bij een 'succesvol’ leven hoorde.

De top van de sociale ladder was bereikt. Tegelijkertijd wrong het altijd. Ondanks de glitter en glamour bleek ik onvervuld, het was schone schijn zonder diepte, zonder dat ik compleet was. Ik voelde me altijd anders, hoe erg ik mezelf ook probeerde in het perfecte plaatje te wringen. Het was niet perfect en ik zou nooit passen binnen de ‘standaard’. 

​

​

De zoektocht in mij

​

Toen mijn droom om mama te worden na omzwervingen in de IVF wereld eindelijk in vervulling kwam, kwam de koude douche pas echt. Het ouderschap bleek een worsteling met hoe ik het zag en wat mijn kind wou. 

​

Dus ging ik op zoek naar hoe ik mijn dochters liefdevol en met respect voor wie zij diep vanbinnen zijn, kon helpen opgroeien. Op mijn eigen opvoeding kon ik daarvoor niet terugvallen.
En als ik niet precies wist welke kleuren allemaal er onder mijn eigen kameleonhuid zaten, hoe zou ik dan mijn kinderen ooit kunnen helpen zichzelf te kennen?

‘Verander de wereld, begin bij jezelf’ werd mijn lijfspreuk. In de eerste plaats ben ik dus gaan werken aan mezelf. 

​

Mijn groei in zelfkennis -die nog altijd bezig is trouwens-, kwam onder andere op kruissnelheid door de 2 jarige opleiding tot levenscoach van PRH,  de gerenommeerde opleiding Toscane in leiderschap, de trainer-opleiding in geweldloze communicatie ,de creatieve integratieve therapeuten - opleiding en recent het energetische traject GAME CHANGER.

​

Een van de dingen die vlug duidelijk werden, was dat ik gevoeliger dan gemiddeld ben.
Binnen hoogsensitiviteitskringen vond ik herkenning, maar bleef ik toch een vreemde eend in de bijt. Het klassieke beeld van het fragiele verlegen vogeltje strookte niet met mijn extraverte grote mond .

De ontdekking van de combinatie hoogsensitief en wilskrachtig als persoonlijkheidskenmerk, deed alle puzzelstukjes in elkaar vallen.

In 2017 heb ik dan ook als eerste het begrip vurig sensitief op de kaart gezet met mijn boek Vurig Sensitief Opvoeden, wat tienduizenden gezinnen met gevoelige kinderen met ontploffingsgevaar de broodnodige herkenning bracht.

​

​

De leider in mij

​

De liefde voor mijn dochters , maakte iets in mij wakker maakte dat niet meer te stuiten was.

Het leidde tot mijn ommezwaai waardoor ik uit mijn juristenbestaan stapte en voluit ging voor coaching in de diepte.

Eerst bij Decathlon waar ik aan de bakermat stond van een transformatie naar autonomie en vrijheid voor alle medewerkers en leadershiptrainingen gaf. Vervolgens als eigenaar van mijn eigen zaak. 

​

Inmiddels coach ik al meer dan een decennium een publiek van topniveau in leiderschap.

Maar wat een zonde dat ik zo weinig vrouwen op dat niveau tegenkom.

Terwijl zij naar mijn  mening, net de èchte topleiders zijn die hard nodig zijn.

​

Wat ik na al die jaren met 100% zekerheid weet, is dat als je als vrouw authentiek in je leiderschap wil staan, je best wegblijft van de platgetreden paden.

Want willen we ook niet onze dochters hun vleugels zien uitslaan en voluit hun plaats in de wereld innemen met zachte kracht ? Ik ga voor minder niet en naar mijn mening hoeft geen enkele vrouw daarvoor te settelen.

Dat is precies waarom ik met mijn vuur andere vrouwelijke vuren help ontvlammen en door mijn warmte pure kwetsbaarheid een podiumplaats geef.​

​